هر آدمی برای خودش رویایی دارد و هیچکس نمی‌تواند این را انکار کند؛
اصلا رویا داشتن از آن مواردی ست که بین تمام آدمها عادلانه تقسیم شده است و کوچک و بزرگ، جوان و پیر
و فقیر و ثروتمند نمی‌شناسد
فقط میزان منطقی بودن و اینکه چقدر آن رویا دست یافتنی‌ست در هر کسی متفاوت است.
رویا داشتن همیشه دو حس ترس و امید را در آدم‌ها زنده می‌کند…
امید، انگیزه رسیدن می‌آورد اما ترسِ نرسیدن هم نمی‌تواند کسی را از رویایش منصرف کند
در این جهان که بعضی‌ها صاحب رویاهای محالند و بعضی دیگر به دست آوردنی…
من هم رویای تو را دارم…
از منطقی بودنش آنقدر بگویم که تصور کن من پنجره‌ای در تاریک ترین نقطه‌یِ جهانم و تو ستاره‌ای که هر شب در آسمان می‌درخشی…
و از میزان انگیزه‌ام اینقدر می‌گویم که
این منِ پنجره بالاخره شبی دستهایش را بلند می کند تا توی ستاره را در آغوش بگیرد…
باور کن!

#فرشته_رضایی