به او گفته بودم نه…
گفته بودم نمی توانم!
نمی توانم کسی را دوست داشته باشم و از عشق خاطره ی خوبی ندارم…
گفته بودم به سراغم نیا، به من فکر نکن، به من دل نبند، حتی خوابم را نبین!
اما می آمد، به هر بهانه، گاهی با چند شاخه گل در دست و گاهی با چند بیت شعر بر لب
من از عشق بریده بودم و خسته، و او عاشق بود و تازه نفس، کوتاه نمی آمد!
گفته بودم نمی شود، اما عاقبت این سماجت ها دلم را لرزاند…
راستش آدم گاهی آنقدر زخمی است که دلش میخواهد بر بلندترین نقطه ی دنیا بایستد و به هرعشقی نه بگوید، و اگر کسی نباشد که به قلبش امید بخشد احساسش از دست می رود، برای همیشه می میرد!
و چه خوب است در برابر آنهایی که با بی رحمی دلی را می شکنند و باور آدم ها را به عشق نابود می کنند کسانی باشند که این”نه شنیدن ها”خسته ی شان نکند و با اصرارهایشان قلبی را به عشق پیوند دهند و نگذارند زنجیره ی زیبای دوست داشتن قطع شود…
و دنیای ما چقدر از این عاشق های مصمم کم دارد!

#فرشته_رضایی