از همان اوایل سن نوجوانی خیلی از مادرها خودشان را موظف می دانند به دخترهایشان درس زندگی بدهند، از آشپزی گرفته تا نکات ریز خانه داری و آداب و رسوم همسرداری…
مهم نیست یک دختر در چه سنی ازدواج می کند یا در چه موقعیت اجتماعی،
اما دختر ایده آل دختری ست که اینها را آموخته.
یک دختر یاد می گیرد رفیق شوهرش باشد و شریک غم و شادی اش و پابه پای مردش با مشکلات زندگی بجنگد و در بدترین شرایط تنهایش نگذارد و خانه ای امن بسازد برای آرامش همسر و فرزندانش…
و تمام اینها بهترین درسی ست که از یک مادر برای دخترش به یادگار می ماند.
اما چه میشود در کنار آموزش فرزندان دختر، گاهی هم یک مادر با پسرش خلوت کند و به او هم درس زندگی بیاموزد بگوید پسرم زنی که به زندگیت می آید شبیه ماشین یا تفنگت نیست که اگر خراب شد کنارش بگذاری…
شبیه عروسک نیست که تا ابد کمر باریک و زیبا بماند او پیر میشود، شاید چاق یا لاغر شود، شاید بیمار شود و یک مرد واقعی باید در بدترین شرایط هم همسرش را تنها نگذارد…
یادش بدهد نیاز یک زن فقط مادی نیست و او به ابراز عشق های زبانی هم نیاز دارد
از حسرت هایش برایش بگوید از علاقه هایش و از هر آنچه یک زن را از لحاظ عاطفی خوشبخت می کند…
واقعا چه می شود اگر والدین به یک اندازه برای دخترها و پسرها وقت بگذارند؟
فکر کنید چه فایده ای دارد وقتی تمام زیبایی های یک دختر، هر آن چه که برای یک
زن ایده آل بودن آموخته در چشم مردش قیمتی نداشته باشد؟
همانطور که با دخترهایتان حرف می زنید
با پسرها هم حرف بزنید!
اصلا به وظایف زنانه و مادرانه تان این را هم اضافه کنید که مردانی ایده آل تحویل هم جنسانتان بدهید!
#فرشته_رضایی
