نمیدونم چند نفر در دنیا هستند که از صمیم قلب از به دنیا اومدنشون و از اینکه پا به این زندگی گذاشتند احساس رضایت می کنند یا چند نفر در دنیا بارها و بارها به خودشون گفتند کاش هرگز به دنیا نمیومدم…
اما من هر بار بهش فکر کردم نتونستم قاطعانه جواب بدم…
چون هر وقت خواستم بگم بله از به دنیا اومدنم راضی ام، یادم اومده که تا امروز زندگیم بدون مشکل نبوده و گاهی زخم هایی خوردم که تا ابد جاشون در دل و روحم باقی میمونه…
و هر وقت خواستم بگم راضی نیستم دیدم بی انصافیه چون اتفاقات قشنگ زندگیم به یادم اومده که طعمشون فراموش شدنی نیست و یاد آدمهایی افتادم که با حضورشون به لحظه هام رنگ و نور و عشق آوردن…
راستش اینو فهمیدم زندگی بدهکار هیچکس نیست، با هیچکس قول و قرار نزاشته یا پای هیچ سند و مدرکی رو امضا نکرده که دقیقا همونطوری پیش بره که ما دوست داریم…
اما برای گذشتن از این راه پر پیچ و خم و برای رد شدن از سر بالایی نفسگیر زندگی نیاز به انگیزه هست نیاز به بهانه هست به کسانی نیاز هست که هر جا گیر کردی دستت رو بگیرند و بکشندت بالا…
به آدمهای دوست داشتنی زندگیم، کسانی که در این سالها انگیزه ی من برای ادامه دادن بودند، که فکر می کنم احساس خوشبختی می کنم
و اگر من تونستم تا اینجای زندگیم انگیزه ای باشم که حتی یک نفر احساس خوشبختی کنه از به دنیا اومدنم به شدت خوشحالم…

#فرشته_رضایی